Rytuał: En Face

30 Maja / NIEDZIELA / 18:00 / narodowe forum muzyki we Wrocławiu / sala czerwona

LINK do wydarzenia na oficjalnej stronie festiwalu jest TUTAJ
Link do postu w EN tutaj

---

SOLOWY RECITAL PERKUSYJNY z muzyką elektroniczną pomiędzy utworami instrumentalnymi, prezentujący mój najnowszy repertuar.

Sarah Nemtsov En Face: Solitude (2020) światowe prawykonanie [35’]
na perkusistę solo
na podstawie opowiadania Brunona Schulza Samotnosć ze zbioru Sanatorium pod klepsydrą
głosu użyczył Radosław Krzyżowski

Ivo Malec Triola ou Symphonie pour moi-même: I. Turpituda (1978)
na elektronikę

Nicole Lizée Katana of Choice (2014/16) europejskie/polskie prawykoanie [19’]
wersja na rozszerzony zestaw perkusyjny, elektronikę i wideo

Ivo Malec Triola ou Symphonie pour moi-même: III. Nuda (1978)
na elektronikę

Piotr Peszat Jenny’s Soul. Or Dirk’s? (2016/20) polskie prawykonanie nowej wersji [9’]
na perkusistę solo, audio playback i wideo

ALEKSANDER WNUK, instrumenty perkusyjne solo

Pierre Jodlowski, projekcja dźwięku
Piotr Peszat, multimedia

“Czy mam zdradzić, że mój pokój jest zamurowany?… W jakiż sposób mógłbym zeń wyjść? Otóż to właśnie: dla dobrej woli nie ma zapory, intensywnej chęci nic się nie oprze. Muszę sobie tylko wyobrazić drzwi, dobre stare drzwi, jak w kuchni mego dzieciństwa, z żelazną klamką i ryglem. Nie ma pokoju tak zamurowanego, żeby się na takie drzwi zaufane nie otwierał, jeśli tylko starczy sił, by mu je zainsynuować.” ― Bruno Schulz

Samotność – stan, który znamy niebywale. Podobnie jego rytuały.

Mężczyzna porusza się w swoim pokoju, w którym jest chroniony i równocześnie bezbronny. En Face to pewna forma choreografii. To także wgląd wewnątrz siebie. On – perkusista, nie dysponuje swoimi standardowymi narzędziami – pałkami – tylko dłońmi. One stają się uszami, przez nie postrzega wszystko bardzo intensywnie i intymnie. Niejednoznaczne staje się, czy mężczyzna jest w swoim pokoju, czy w swoim umyśle.

W narkotycznej przestrzeni niejasnym jest też, czy pamięć zachowuje stan rzeczywisty, czy emocje są prawdziwe. Jak powrócić do strefy komfortu? A może to ona – kolejna odsłona samotności…

Ostatecznie, rzeczywiste i fantazmatyczne stało się dla nas zbliżone i konkurencyjne. Tak bardzo, by zagubić się. Być może wolimy już inną rzeczywistość – wirtualną, wyimaginowaną, rzeczywistość wewnętrzną. Wówczas otwieramy te drzwi, które chcemy.

---

---

Jestem niezmiernie szczęśliwy, że wydarzenie to dojdzie do skutku. I mam nadzieję, że nic tego nie zmieni w ostatniej chwili.
Dzielenie tego momentu z Wami będzie dla mnie szczególnym zjawiskiem.

Najszczerzej życzę nam – do zobaczenia!
A.